ซงหยง 襄阳 (เซียงหยาง) และ อ้วนเสีย 樊城 (ฝานเฉิง) สองหัวเมืองสำคัญทางตอนเหนือของแคว้นเกงจิ๋ว (จิ้งโจว 荆州) ที่ทั้งสามก๊กต่างประสงค์แย่งชิงกัน เมืองเก่าของเซียงหยางในทุกวันนี้มีหน้าตาอย่างไร และสำคัญอย่างไรต่อชะตากรรมของแผ่นดิน โปรดติดตามดูกัน

อนุสาวรีย์ท่านจูเก๋อเลี่ยง-ข่งหมิง หรือ มหาอุปราชขงเบ้ง สีทองแดงงามสง่า กลางจัตุรัสเมืองเซียง หยาง เซียงหยางเป็นนิวาสถานที่ท่านเคยพำนักอาศัย ศึกษาเล่าเรียนอยู่นานประมาณ ๑๐ ปี (กู่หลงจง หรือ เขาโงลังกั๋ง อยู่ในเขตเมืองเซียงหยาง) หากเป็นแฟนมังกรหยกภาค ๒ และ ๓ จะรู้จักชื่อเมืองแห่งนี้ในนาม “เซียงเอี๋ยง”

เมืองเซียงหยางตั้งอยู่ทางตอนเหนือของมณฑลหูเป่ย มีแม่น้ำฮั่นสุ่ย 汉水 ลำน้ำสาขาที่ใหญ่ที่สุดของแม่น้ำฉางเจียง(แยงซี) ไหลผ่านกลาง แบ่งเขตเป็นเซียงหยางกับฝานเฉิง (ซงหยง-อ้วนเสีย) โดยซงหยงตั้งอยู่ทางตอนใต้ อ้วนเสียอยู่ทางตอนเหนือ ทั้งสองเมืองใช้ปราการธรรมชาติ คือแม่น้ำฮั่นสุ่ยเป็นคูเมือง เมื่อชมสามก๊กตอนเล่าปี่อพยพประชาชนข้ามแม่น้ำฮั่นสุ่ยจะรู้สึกว่าแม่น้ำสายนี้ช่างกว้างขวางยิ่งนัก ทุกวันนี้ แม่น้ำฮั่นสุ่ยก็ยังกว้างใหญ่อยู่เช่นนั้น และนับเป็นคูเมืองโบราณที่กว้างที่สุดในประเทศจีน

ประตูกำแพงเมืองเซียงหยาง ท่ามกลางสายฝนประปรายจนหนาวสั่นสะท้าน

เขตเมืองโบราณเซียงหยาง มุมมองจากบนกำแพงเมือง ในสมัยราชวงศ์ซ่งใต้ เมืองเซียงหยางถือเป็นชัยภูมิสำคัญต่อความอยู่รอดของราชวงศ์ เพราะล้อมรอบด้วยกำแพงเมืองป้อมปราการอันแข็งแกร่ง อีกทั้งยังมีคูเมืองที่กว้างดั่งทะเล แล้วยังเป็นเมืองหน้าด่านทางน้ำของซ่งใต้ เพราะหากกองทัพมองโกลข้ามแม่น้ำฮั่นสุ่ยนี้ลงมาทางตอนใต้ได้ ก็จะเข้าสู่แม่น้ำแยงซีและแผ่นดินจีนภาคกลางได้ หากมองโกลตีเซียงหยางแตก ราชวงศ์ซ่งใต้ก็มิอาจอยู่รอดได้อีกต่อไป ชาวเมืองเซียงหยางยันทัพมองโกลได้อยู่นานถึง ๔ ปี หลังเซียงหยางแตก ๖ ปีต่อมา ราชวงศ์ซ่งใต้ก็ถึงกาลอวสาน แผ่นดินจีนอันกว้างไพศาล ก็ตกอยู่ภายใต้การปกครองของมองโกลและราชวงศ์หยวนในที่สุด…

ขอบคุณรูปภาพและบทความจากคุณ Pariwat Chanthorn ที่อนุญาตให้นำมาแชร์ความรู้ให้เราอ่านกัน