เจี้ยนอันศกปีที่ ๑๒ (ค.ศ.207) โจโฉปราบปรามวู(อู)หวน 乌桓 ในภาคเหนือได้ชัยชนะ ขณะถอยทัพกลับราชธานีนั้น ระหว่างทางอาอาศหนาวเย็นและแห้งแล้งมาก ภายในรัศมีสองร้อยลี้ไม่มีแหล่งน้ำดื่มและอาหาร ทำให้กองทัพจำต้องฆ่าม้าจำนวนมากเพื่อเป็นอาหารเลี้ยงกองทัพ จนกระทั่งเดินทางมาถึงป่าไม้ร่มรื่น มีหญ้าน้ำบริบูรณ์ โจโฉจึงให้ตั้งค่ายและได้เขียนกวีบทนี้ขึ้น

龟虽寿 กุยซุยโซ่ว

神龟虽寿，犹有竟时。
腾蛇乘雾，终为土灰。
老骥伏枥，志在千里。
烈士暮年，壮心不已。
盈缩之期，不但在天；
养怡之福，可得永年。
幸甚至哉，歌以咏志。

เต่าเทวดาในนำตานที่มีอายุยืนนาน อย่างไรก็มีวันตาย
งู(หรือมังกร)ที่อาจสามารถทะยานขึ้นฝ่าเมฆหมอกยังท้องนภา สุดท้ายยังมีวันจบชีวิตลง
ยอดอาชาเเม้ชรา แต่ยังมีปณิธานหมายวิ่งไกลพันลี้
ยอดคนแม้ชรา แต่ใจที่แข็งกล้ายังมิเสื่อมคลาย
ชีวิตยาวสั้นของคนเรา มิได้ขึ้นอยู่กับฟ้า
การทำกายใจให้เป็นสุขคือพรอันประเสริฐ
อาจสามารช่วยให้อายุยืนยาวนาน
(ถอดความโดย หลี่กว้านเผิง)

อ.ทองเเถม นาถจำนง ได้ถอดความหมายของกวีบทนี้เป็นภาษาไทยเเล้วนำมาประพันธ์ด้วยกาพย์ฉบัง ๑๖ ไว้อย่างไพเราะลึกซึ้ง ดังนี้

เต่าเทวดาอายุขัย ยั่งยืนยาวไกล
ยังยั้งยุติ์หยุดสะดุดสิ้น
มังกรฟ้อนเมฆเหินบิน สุดท้ายชีวิน
เปลี่ยนเปื่อยผงภัสม์ธุลี
มหาอาชาชรามี โรงระรื่นดี
มโนคติยังวิ่งไกล
วีรชนอหังการ์แม้วัย ย่ำสนธยาใจ
โผนกล้าสง่านิรันดร์
เกิดแก่เจ็บตายวารวัน หาใช่ลิขิตอัน
สวรรค์กำหนดกฎมา
พรคือรักษากายา ชื่นรื่นจิตตา
วัยยงแก่เก่าเยาว์นาน

………………………………..

ป.ล. ในภาพยนตร์โทรทัศน์ เรื่อง สามก๊ก 1994 ได้แทรกกวีบทนี้ไว้ในฉากสุมาอี้ฝึกอาวุธกับบุตรชายทั้งสอง โดยสุมาอี้ได้กล่าวถึงอองลองซึ่งชราภาพเเล้วเเต่ยังร่วมทัพกับโจจิ๋นออกรบกับขงเบ้ง สุมาอี้ยกบทกวีส่วนหนึ่งความว่า

老骥伏枥，志在千里。
烈士暮年，壮心不已。

“ม้าเเก่เเต่กาย ใจหมายพันลี้
คนแก่ยังมี ความกล้าไม่คลาย”

ซึ่งก็คือวรรคเดียวกับที่ อ.ทองเเถมได้นำมาประพันธ์นั่นเอง

“มหาอาชาชรามี โรงระรื่นดี
มโนคติยังวิ่งไกล
วีรชนอหังการ์แม้วัย ย่ำสนธยาใจ
โผนกล้าสง่านิรันดร์”